Πρωτότυπος τίτλος: Láng Túténg (2004)
Ελληνικός τίτλος: Το τοτέμ του λύκου
Συγγραφέας: Ζιανγκ Ρονγκ
Μετάφραση: Χρύσα Μπανιά
Εκδόσεις: Ψυχογιός
Έτος: 2008

«Δε σκοτώνουν τόσες γαζέλες για πλάκα», εξήγησε ο Μπίλτζι, «ούτε για να κάνουν επίδειξη δύναμης. Το κάνουν για να βρουν τροφή οι γέρικοι, άρρωστοι και πληγωμένοι λύκοι. Ξέρεις γιατί οι τίγρεις και τα άλλα άγρια ζώα δεν επιβιώνουν σ’ αυτά τα μέρη; Και γιατί οι λύκοι έχουν κυριαρχήσει στα βοσκοτόπια; Επειδή έχουν τη νοοτροπία της αγέλης. Οι τίγρεις σκοτώνουν για τον εαυτό τους, όχι για τις άλλες, ούτε καν για το ζευγάρι ή τα μικρά τους. Όχι όμως και οι λύκοι.

Αυτοί σκοτώνουν για τον εαυτό τους αλλά και για το υπόλοιπο κοπάδι, ακόμα και για κείνους που δεν μπορούν να κυνηγήσουν: τους γέρικους, τους σακάτηδες, τους μισότυφλους, τους μικρούς, τους άρρωστους και τις θηλυκές που θηλάζουν. Τώρα το μόνο που βλέπεις είναι τα κουφάρια, μα όταν ο αρχηγός της αγέλης αρχίσει τα ουρλιαχτά απόψε, οι μισοί λύκοι στο Ολόν Μπουλάνγκ και όσοι έχουν κάποια συγγένεια με τούτη την αγέλη θα εμφανιστούν και το πρωί δε θα έχει μείνει τίποτα.

Κάθε λύκος φροντίζει την αγέλη του και η αγέλη φροντίζει κάθε λύκο. Μένουν πάντα ενωμένοι, γι’ αυτό είναι τόσο τρομεροί αντίπαλοι. Μερικές φορές το ουρλιαχτό του αρχηγού της αγέλης φέρνει κι εκατό λύκους στη μάχη. Οι παλιότεροι λένε ότι εδώ κάποτε υπήρχαν τίγρεις, μα έφυγαν εξαιτίας των λύκων. Οι λύκοι είναι περισσότερο επικεντρωμένοι στην οικογένειά τους από τους ανθρώπους, πολύ πιο ενωμένοι.

Ο ηλικιωμένος αναστέναξε. «Τον καιρό του Τζένγκις Χαν οι Μογγόλοι μάθαιναν από τους λύκους. Οι φυλές συναντιόνταν σαν τις ακτίνες του τροχού, όπως οι σαΐτες στη φαρέτρα. Ήταν μικρές αριθμητικά, μα είχαν αρκετή δύναμη και κάθε μέλος ήταν πρόθυμο να θυσιάσει τη ζωή του για τον πατέρα-βοσκότοπο. Πώς νομίζεις ότι κατάφεραν να κατακτήσουν τον μισό κόσμο;

Η πτώση μας ήρθε όταν χάσαμε την αίσθηση της ενότητας. Τώρα η μία φυλή μάχεται την άλλη, μεμονωμένα βέλη ρίχνονται με οργή, μα εύκολα παρεκκλίνουν από την πορεία τους και σπάζουν. Οι λύκοι τα καταφέρνουν καλύτερα της τους ανθρώπους. Μαθαίνουμε από τις τακτικές τους στη μάχη, μα ο τρόπος με τον οποίο μένουν ενωμένοι μας διαφεύγει. Προσπαθούσαμε εδώ και εκατοντάδες χρόνια, μα δεν τα έχουμε καταφέρει ακόμα».