Πρωτότυπος τίτλος: Canto jo i la muntanya balla (2019)
Ελληνικός τίτλος: Τραγουδώ εγώ και το βουνό χορεύει
Συγγραφέας: Ιρένε Σολά
Μετάφραση: Μαρία Παλαιολόγου
Εκδόσεις: Ίκαρος
Έτος: 2022

Τα πάθη εδώ πάνω είναι κι αυτά πιο ωμά. Πιο γυμνά. Πιο αυθεντικά. Η ζωή κι ο θάνατος, η ζωή κι ο θάνατος και το ένστικτο και η βία εδώ πάνω είναι παρόντα σε κάθε βήμα. Όλοι οι υπόλοιποι έχουμε ξεχάσει τη βαρύτητα της ζωής. Εμείς της πόλης ζούμε νερωμένη ζωή. Αλλά εδώ, εδώ ζεις όλες τις μέρες. Όταν αρχίζει ο καλός καιρός, ακόμη κι αν είναι ο αδύναμος και ανίσχυρος της άνοιξης που ξεμυτίζει, έχω την ανάγκη να ανεβαίνω στο βουνό τουλάχιστον μια φορά τον μήνα. Να τα αφήνω όλα πίσω και, μόνος μου ή με παρέα, να περνάω μια μέρα στην εξοχή. Αν κάποτε κατάφερνα να αγοράσω ένα σπίτι, ένα μικρό σπιτάκι, εκεί πάνω, μια αγροικία, για παραθέρισμα, θα του έδινα το όνομα Ζεντίλ*. 12 Αλλά θα έπρεπε να είναι αγροικία, γιατί ποτέ δεν θα αγόραζα σαλέ.

Εδώ πάνω ακόμη και ο χρόνος έχει άλλη σύσταση. Είναι σαν να μην περνούν το ίδιο οι ώρες. Σαν να μη διαρκούν το ίδιο οι μέρες, σαν να μην έχουν το ίδιο χρώμα ούτε την ίδια γεύση. Εδώ ο χρόνος είναι από άλλη πάστα, έχει άλλη αξία.

Ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων περνάει ένας ήλιος κίτρινος και πρωινός. Κι ακούω το ποτάμι να τρέχει χαρούμενο. Κι όταν αφήνω το υγρό και βυθισμένο μονοπάτι και παίρνω την ανηφοριά, βλέπω πέρα μακριά κάποια σκόρπια σπίτια, στην άλλη μεριά της πλαγιάς και τα βουνά στο βάθος ίσως να είναι η Γαλλία ή το Εσπιναβέλ στο τέλος και, Θεέ μου, τι τοπία! Τι τοπία και τι βουνά έχουμε, θα έπρεπε να είμαστε πολύ περήφανοι και μερικές φορές το ξεχνάμε εκεί, στη Βαρκελώνη, όλοι στριμωγμένοι σε μια τρύπα. Όμορφα σαν το κακό. Είναι εντυπωσιακά. Εδώ πρέπει να ανέβεις το φθινόπωρο, όταν οι πλαγιές παίρνουν όλα τα χρώματα, κόκκινο, καστανό, το χρώμα της μουσούδας της αγελάδας των Πυρηναίων, ώχρα, πορτοκαλί, ροδί και χρώματα που δεν έχεις δει ποτέ κι ένας ήλιος κίτρινος όπως ο κρόκος του αυγού. Πόσο μ’ αρέσει να κάνω περίπατο στο βουνό. Πόσο μ’ αρέσει. Τι συγκίνηση! Να βλέπω αγελάδες και κορφές. Και στο βάθος το Κανιγό. Αυτό το μέρος! Πώς σου γεμίζει την καρδιά!

* Κομβικός χαρακτήρας του επικού ποιήματος του Verdaguer Canigó. (Σ.τ.Μ.)