Πρωτότυπος τίτλος: Eating Animals (2009)
Ελληνικός τίτλος: Τρώγοντας ζώα
Συγγραφέας: Τζόνοθαν Σάφραν Φόε
Μετάφραση: Στέλλα Κάσδαγλη
Εκδόσεις: Μελάνι
Έτος: 2010

Αν θέλαμε όλοι στ’ αλήθεια να δώσουμε τέλος στη βιομηχανική κτηνοτροφία, τότε το λιγότερο που θα μπορούσαμε να κάνουμε θα ήταν να σταματήσουμε να στέλνουμε επιταγές στους χειρότερους παραβάτες του συστήματος. Για ορισμένους από εμάς, η απόφαση να απέχουν ολοκληρωτικά από τα προϊόντα βιομηχανικής εκτροφής θα είναι εύκολη. Για άλλους, θα είναι δύσκολη. Γι’ αυτούς τους τελευταίους (κι εγώ σ’ αυτή την κατηγορία θα κατέτασσα τον εαυτό μου), το ερώτημα, τελικά, είναι αν το ξεβόλεμα αξίζει τον κόπο. Ξέρουμε, αν με τι άλλο, ότι η απόφαση αυτή θα συμβάλει στο να επιβραδυνθεί η αποψίλωση των δασών, να μπει φρένο στην υπερθέρμανση του πλανήτη, να περιοριστεί η ατμοσφαιρική ρύπανση, να εξοικονομηθεί πετρέλαιο, να ανακουφιστεί η αμερικανική επαρχία, να περιοριστούν οι παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων, να βελτιωθεί η δημόσια υγεία, να εξαλειφθεί η συστηματική κακοποίηση των ζώων -πρωτοφανής στην παγκόσμια ιστορία. Αυτά που δεν ξέρουμε, όμως, ίσως και να είναι εξίσου σημαντικά. Πώς θα άλλαζε εμάς μια τέτοια απόφαση; (…)

Η απόφαση του τι θα φάμε (και τι θα πετάξουμε στη θάλασσα) αποτελεί τη θεμελιώδη πράξη παραγωγής και κατανάλωσης, αυτή που διαμορφώνει και όλες τις άλλες. Το να κάνουμε μία μεμονωμένη επιλογή ανάμεσα σε κρέας ή λαχανικά, βιομηχανική ή οικογενειακή φάρμα, δεν μπορεί από μόνο του να αλλάξει τον κόσμο -όμως το να μάθουμε τους εαυτούς μας, τα παιδιά μας, την κοινότητα μέσα στην οποία ζούμε, τους συμπατριώτες μας, να επιλέγουν με βάση τη συνείδηση και όχι με βάση την ευκολία τους, μπορεί. Μία από τις σημαντικότερες ευκαιρίες που έχουμε για να ζήσουμε με βάση τις αξίες μας (ή να τις προδώσουμε) βρίσκεται στην τροφή που βάζουμε στα πιάτα μας. Και είτε ζήσουμε με βάση αυτές είτε τις προδώσουμε, δεν θα το κάνουμε μόνο ως άτομα, αλλά ως έθνη.

(…)

Κάποιος που δεν παίρνει καμία απόφαση -συνεχίζει να τρώει «όπως όλοι»- στην πράξη παίρνει την πιο εύκολη απόφαση, αυτή που γίνεται όλο και πιο προβληματική. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι, στα περισσότερα μέρη, τις περισσότερες εποχές, το να αποφασίζει κανείς ποια θα είναι η διατροφή του χωρίς να παίρνει κάποια ουσιαστική απόφαση -να τρώει δηλαδή «όπως όλοι» ήταν μια χαρά προσέγγιση. Σήμερα, όμως, τρώγοντας κανείς όπως όλοι, προσθέτει άλλη μια σταγόνα στο ποτήρι. Μπορεί να μην είναι η δική μας σταγόνα που θα το κάνει να ξεχειλίσει, όμως η πράξη αυτή θα επαναλαμβάνεται καθημερινά -σε όλη μας τη ζωή, ίσως και σε όλη τη ζωή των παιδιών και των εγγονιών μας.