Πρωτότυπος τίτλος: The Eight Mountains (2016)
Τίτλος: Τα οχτώ βουνά
Συγγραφέας: Πάολο Κονιέττι
Μετάφραση: Άννα Παπασταύρου
Εκδόσεις: Πατάκη
Έτος: 2018

Με κοίταξε με μια ιδέα στο κεφάλι του που πρέπει να τον διασκέδαζε πολύ. «Κατά τη γνώμη σου, το παρελθόν μπορεί να ξανασυμβεί;». «Δύσκολα» είπα, για να μην εκτεθώ. (…) «Κοίτα κείνο το χείμαρρο, τον βλέπεις;» είπε. «Πες πως το νερό είναι ο χρόνος που κυλάει. Αν εδώ που είμαστε εμείς είναι το παρόν, από ποια μεριά φαντάζεσαι πως είναι το μέλλον;». Συλλογίστηκα. Αυτό φαινόταν εύκολο. Έδωσα την πιο προφανή απάντηση: «Το μέλλον είναι εκεί που πάει το νερό, προς τα κει, κάτω». «Λάθος» δήλωσε ο πατέρας μου. «Και ευτυχώς». (…)

Άρχισα να καταλαβαίνω ένα γεγονός, δηλαδή πως όλα τα πράγματα, για ένα ποταμόψαρο, έρχονται από ψηλά: έντομα, κλαδιά, φύλλα, τα πάντα. Γι’ αυτό κοιτάζει προς τα πάνω, προσμένοντας αυτό που πρόκειται να έρθει. Αν το σημείο όπου βουτάς σ’ ένα ποτάμι είναι το παρόν, σκέφτηκα, τότε το παρελθόν είναι το νερό που σ’ έχει προσπεράσει, αυτό που πηγαίνει προς τα κάτω, εκεί που δεν υπάρχει πια τίποτα για ‘σένα, ενώ το μέλλον είναι το νερό που κατεβαίνει από ψηλά, και κουβαλάει μαζί του κινδύνους και εκπλήξεις. Το παρελθόν είναι στην κοιλάδα, το μέλλον στο βουνό. Να πώς έπρεπε να είχα απαντήσει στον πατέρα μου. Ό,τι κι αν είναι το πεπρωμένο, κατοικεί στα βουνά που έχουμε πάνω απ’ το κεφάλι μας.

* * *

Εσείς απ’ την πόλη τη λέτε φύση. Είναι τόσο αφηρημένη μες στο κεφάλι σας, που ακόμα και το όνομά της αφηρημένο είναι. Εμείς εδώ λέμε δάσος, βοσκοτόπι, ρέμα, βράχια, πράματα που μπορείς να τα δείξεις με το δάχτυλο. Πράματα που μπορείς να τα χρησιμοποιήσεις. Αν δεν μπορούμε να τα χρησιμοποιήσουμε, όνομα δεν τους δίνουμε, γιατί δε χρησιμεύει σε τίποτα.