Τίτλος: Ο Βόρακας, ο Κόρακας και η Σονάτα της Φανής
Συγγραφέας: Γεωργία Γαλανοπούλου
Εικονογράφηση: Βαγγέλης Παυλίδης
Εκδόσεις: Πατάκη
Έτος: 2015

«Στα πολύ παλιά τα χρόνια,
πριν κάτσουν στα μαλλιά μου χιόνια,
όλη αυτή η γκρίζα πόλη
ήταν χαρούμενο περβόλι.
Κι είχε έναν ήλιο από πάνω,
τόσο ψηλά όσο δε φτάνω,
που σκόρπιζε παντού το φως.
Χαμένος τώρα… δυστυχώς…

Ήτανε τότε που τα δέντρα ανθούσαν,
τα νερά φεγγοβολούσαν
και στις πυκνές τις φυλλωσιές
τ’ αηδόνια έφτιαχναν φωλιές.
Όλοι περνούσαν τότε ευτυχισμένα.
Όλοι. Εκτός… από εμένα».
«Γιατί;» ρωτάει το παιδί.
«Ο Κόρακας ξέρει, αυτός θα πει».

«Κγααα! Κγοοο! Παιντί μικγό!
Ξέγεις τη λέκθη απληθτία;»
«Δε μας την έμαθε η κυρία…»
«Κγααα!» κράζει ο Κόρακας με απορία.

«Μα τι παράλειψη μεγάλη!
Αμέσως, να σκεφτώ μια άλλη…
…Χμμμ! Να τη λοιπόν! Πλεονεξία!
Γι’ αυτή σας είπε η κυρία;»

«Μας είπες πως θα πει να θες
όλα δικά σου να τα κάνεις,
αυτά που σου ανήκουνε
κι εκείνα που δε φτάνεις».

«Αν όλα μπορούσα τότε δικά μου να τα κάνω,
εκείνα που μου ανήκανε κι εκείνα που δε φτάνω,
τα πλούτη ολόκληρης της γης όλα να τα μαζέψω
και φτιάχνοντας ένα σωρό κι άλλα να γυρέψω,
άρχοντας θα ‘μουνα σωστός και τρισευτυχισμένος…»