Ευρωπαϊκή Ημέρα Natura 2000 η χθεσινή και ο Έλληνας υπουργός Περιβάλλοντος & Ενέργειας, Κωστής Χατζηδάκης, είχε την έμπνευση να τη χρησιμοποιήσει σαν αφορμή προκειμένου να υπερασπιστεί για ακόμη μία φορά το πρόσφατο (αντι)περιβαλλοντικό νομοσχέδιο-έκτρωμα το οποίο εμπνεύστηκε ο ίδιος και ψήφισε η κυβέρνηση στην οποία συμμετέχει.
Είναι εξαιρετικά ενδιαφέρον ότι για ένα νομοσχέδιο το οποίο αποτελεί «μία σημαντική ευρωπαϊκή περιβαλλοντική μεταρρύθμιση» και το οποίο «εφαρμόζει τις καλύτερες ευρωπαϊκές πρακτικές» (βλ. βίντεο στη συνέχεια), σύμφωνα πάντα με τον αρμόδιο υπουργό, ο ίδιος τους τελευταίους μήνες επιδίδεται σε ένα μαραθώνιο συνεντεύξεων, μέχρι και σε πρωινές εκπομπές αμφιβόλου… ενημερωτικής ποιότητας, ώστε να αποδείξει των λόγων του το αληθές.
Όμως αυτό που λείπει από τα επιχειρήματά του όλο αυτό το διάστημα, είναι τα ίδια τα επιχειρήματα. Το μόνο που έχει να επιδείξει ο Κ. Χατζηδάκης απέναντι στις δεκάδες περιβαλλοντικές οργανώσεις και τους σχετικούς επιστημονικούς φορείς με τις εντονότατες εμπεριστατωμένες αντιδράσεις τους, είναι απαξίωση, ειρωνεία και φτηνός πολιτικαντισμός. Την ίδια τακτική επέλεξε να ακολουθήσει και στο χθεσινό βίντεο-σποτ, μόνο που αυτή τη φορά, ως όχι και τόσο σχετικός με το αντικείμενο που του ανατέθηκε να διαχειριστεί, κατάφερε να προσθέσει και έναν ακόμη χαρακτηριστικό στο παλμαρέ της συμπεριφοράς του: την αυτογελοιοποίηση.
1 λεπτό, 3 φράσεις, 1 αυτογελοιοποίηση
- «το μέλλον του δικού μου παιδιού»: Ένα από τα… επιστημονικά επιχειρήματα του υπουργού που ακούστηκε πρώτη φορά στο Κοινοβούλιο, νομίζοντας ότι απαντούσε στο αν και κατά πόσον οι προθέσεις του νομοσχεδίου έχουν να κάνουν με την προστασία ή όχι του φυσικού περιβάλλοντος, ήταν αυτολεξεί το εξής: «Δεν επιτρέπω σε κανέναν, μα σε κανέναν, να λέει, ότι ενδιαφέρεται για το δικό μου παιδί περισσότερο απ’ ό,τι ενδιαφέρομαι εγώ. Διότι και εγώ είμαι πατέρας και εγώ έχω ευαισθησίες για το περιβάλλον και για το μέλλον του πλανήτη».Το συγκεκριμένο επιχείρημα μάλλον το αξιολόγησε ως τόσο εύστοχο, ώστε πέρα από ξεχωριστό tweet, να το χρησιμοποιήσει και στο χθεσινό σποτ: «(ενν. Φύση) Το μέλλον των παιδιών μας. Το μέλλον του δικού μου παιδιού». Το ποια ανάγκη ωθεί τον οποιοδήποτε πολιτικό να επικαλείται προσωπικά τα παιδιά του για τις πολιτικές πρακτικές του, είναι κάτι που πρέπει να απασχολήσει πρωτίστως τον ίδιο. Αυτό που πρέπει να επισημανθεί εδώ είναι ότι με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο, το μοναδικό “ευχάριστο” που μπορεί να προκύψει στο μέλλον ενός οποιουδήποτε παιδιού, είναι η αμοιβή του ως στέλεχος σε κάποια από τις εταιρείες των εξορυκτικών, αιολικών και ξενοδοχειακών λόμπι, τα οποία -όλως τυχαίως- ήταν και τα μοναδικά που υποστήριξαν τον νέο νόμο.
- «Γι’ αυτό νοιαζόμαστε ιδιαίτερα για τη φύση στο Υπουργείο Περιβάλλοντος και Ενέργειας» & «Νοιαζόμαστε για τη φύση»: Είσαι μέλος μια κρατικής διοικητικής μηχανής και μάλιστα ο προϊστάμενος σε ένα τόσο ευαίσθητο αντικείμενο, όντας δηλαδή ο πρώτος τη τάξει υπεύθυνος για τη διαφύλαξη και τη βιωσιμότητά του. Όταν λοιπόν χρησιμοποιείς το τόσο αδύναμο ρήμα «νοιάζομαι» (δις) και μάλιστα «για τη φύση», τόσο γενικά και τόσο αόριστα, ένα είναι το σίγουρο: πέραν του ότι είναι καταφανέστατο ότι δεν έχεις καμία ουσιαστική επαφή με αυτό για το οποίο ισχυρίζεσαι ότι «νοιάζεσαι», δεν πρόκειται ποτέ να καταφέρεις να πείσεις όλους τους υπολοίπους ότι ισχύει, όταν είναι ξεκάθαρο ότι δεν το πιστεύεις ούτε εσύ ο ίδιος.
- «Ξέρω βέβαια ότι ο καθένας λέει το κοντό του και το μακρύ του γι’ αυτό το νόμο»: Αντί οποιουδήποτε σχολίου, παρατίθεται ένα απόσπασμα από κείμενο του Τάσου Σαραντή: «Στην πράξη επιχειρεί να υποβαθμίσει και, εν τέλει, να διαγράψει τις αντιδράσεις και το κύρος 11 μεγάλων περιβαλλοντικών οργανώσεων με μακρόχρονη δράση και εμπειρία στη χώρα μας, 8 πανεπιστημίων, τμημάτων, σχολών και επιστημονικών οργανισμών, 23 δημάρχων και Περιφερειακών Συμβουλίων, 2 ανεξάρτητων αρχών και 2 Ενώσεων Δικαστών, 8 επαγγελματικών ενώσεων και συλλόγων εργαζομένων, 36 Φορέων Διαχείρισης Προστατευόμενων Περιοχών, 186 συλλογικοτήτων και περιβαλλοντικών κινημάτων από όλη τη χώρα, χώρια τις υπογραφές χιλιάδων πολιτών που άσκησαν δριμύτατη κριτική στο νομοσχέδιο και απαίτησαν την απόσυρσή του».
Εν κατακλείδι, λιγότερη αυτοκαταστροφική «ανάπτυξη», περισσότερος σεβασμός για τον αέρα που αναπνέουμε και τη γη που πατάμε, για ένα μέλλον μακριά από ξεδιάντροπους υπαλλήλους που θα επικαλούνται παιδιά για να δικαιολογούν τα εγκλήματά τους.
Υ.Γ.: Το γεγονός ότι ολόκληρος «υπουργός Περιβάλλοντος», μια μέρα σαν τη χθεσινή δεν αναφέρθηκε καν σε έννοιες όπως προστατευόμενες περιοχές, βιοποικιλότητα, χλωρίδα, πανίδα, είδη υπό εξαφάνιση, θα οφείλεται μάλλον στο υπερβολικό του «νοιάξιμο για τη φύση»…
Διαβάστε επίσης: