Πρωτότυπος τίτλος:The Education of Little Tree (1976)
Ελληνικός τίτλος: Η εκπαίδευση του Μικρού Δέντρου
Συγγραφέας: Φόρεστ Κάρτερ
Μετάφραση: Δημήτρης Μιχαήλ
Εκδόσεις: Κέδρος
Έτος: 2008

Όσοι γελάνε και λένε ότι γνωρίζουν τα πάντα για τη Φύση και ότι η Φύση δεν έχει ψυχή δεν έχουν βρεθεί ποτέ σε ανοιξιάτικη καταιγίδα στο βουνό. Όταν η Μον-ο-λα γεννά την άνοιξη, δεν αστειεύεται. Χτυπά τα βουνά σαν γυναίκα που γραπώνει και σκίζει τα σεντόνια, καθώς γεννά.

Αν ένα δέντρο έχει χάσει τη δύναμή του, εξαντλημένο από όλους τους ανέμους του χειμώνα, και Εκείνη αποφασίσει ότι είναι πια περιττό, το ξεριζώνει από το χώμα και το πετά από το βουνό. Περνά μέσα από όλα τα κλαδιά όλων των θάμνων και των δέντρων και, αφού παίξει λίγο εκεί με τα ανεμοδάχτυλα Της, τα καθαρίζει από καθετί αδύναμο.

Αν αποφασίσει ότι ένα δέντρο πρέπει να φύγει και εκείνο δε φεύγει με τον άνεμο, το χτυπά με τη φωτιά Της και το μόνο που μένει είναι ένα πυρσός που καίγεται ύστερα από την αστραπή. Είναι ζωντανή και πονά. Θα το πιστέψετε, αν το δείτε.

Ο παππούς έλεγε ότι – μεταξύ άλλων – καθάριζε και ό,τι είχε απομείνει από τον περσινό πλακούντα. Έτσι, η νέα γέννα Της θα ήταν καθαρή και δυνατή.

Όταν περνά η καταιγίδα, η νέα βλάστηση, μικρή και ελαφριά, αρχίζει δειλά να ξεμυτά στα κλαδιά των θάμνων και των δέντρων. Τότε η Φύση φέρνει τη βροχή του Απρίλη. Πέφτει σαν απαλός και μοναχικός ψίθυρος, σηκώνοντας ομίχλη στο φαράγγι και στα μονοπάτια, όπου, καθώς περπατάς, τα κλαδιά σε χαιρετούν στάζοντας στο κεφάλι σου. Στη βροχή του Απρίλη νιώθεις όμορφα, ξεσηκώνεσαι – αλλά νιώθεις και θλίψη. Ο παππούς έλεγε ότι πάντα τον έπιανε αυτό το ανάμεικτο συναίσθημα. Έλεγε ότι τον ξεσήκωνε, γιατί κάτι νέο γεννιόταν, και ένιωθε θλίψη, γιατί ήξερε ότι και αυτό θα χανόταν. Θα έφευγε πολύ γρήγορα.