Κάθε χρόνο, η Ε.Ε. παράγει γύρω στους 110 εκατομμύρια τόνους ζωικών και φυτικών υπολειμμάτων. Μερικά από αυτά, όπως για παράδειγμα οι φλούδες και τα τσόφλια των αμυγδάλων, χρησιμοποιούνται ήδη ως γεωργικά υποπροϊόντα. Μπορούν όμως να χρησιμοποιηθούν σε καινοτομίες που αφορούν τις κατασκευές ή την αυτοκινητοβιομηχανία;
Αυτός ο αγροτικός συνεταιρισμός στην Ισπανία έχει 550 συνεργάτες. Ανάμεσα στα προϊόντα που διακινεί είναι και αμύγδαλα. Πέρσι επεξεργάστηκε 4 εκατομμύρια κιλά. Αλλά όταν αφαιρεθεί το κέλυφος και μείνει ο καρπός, τα νούμερα είναι πολύ διαφορετικά: «Από αυτά τα 4 εκατομμύρια κιλά, μετά βίας μένει το 25%. Η ψίχα είναι λίγο παραπάνω από ένα εκατομμύριο κιλά. Αυτός ο καρπός που ψήνουμε και τρώμε, που παράγουμε τα αμυγδαλωτά ή τα προϊόντα ομορφιάς. Το υπόλοιπο 75% που είναι το κέλυφος χρησιμοποιείται κυρίως ως βιομάζα», αναφέρει ο Πέδρο Νογκουέρα Ρούμπιο, εκτελεστικός διευθυντής της La Vega De Pliego Scl.
Επιστήμονες από το ευρωπαϊκό ερευνητικό πρότζεκτ Barbara έχουν φιλόδοξα σχέδια για όλα αυτά τα τσόφλια. Στο εργαστήριο, τσόφλια αμυγδάλου και υπολείμματα από μπρόκολα, λεμόνια και ρόδια βρίσκονται στο επίκεντρο της επεξεργασίας για να πάρουν οι επιστήμονες φυσικά πρόσθετα που μπορούν να χρησιμοποιηθούν στη βιομηχανία. Μικροκύματα, χημικά προϊόντα και νανο-άργιλος, βοηθούν να αντληθεί η μέγιστη ποσότητα από το κάθε προϊόν:
«Από το λεμόνι για παράδειγμα, μπορούμε να εξάγουμε μια κίτρινη χρωστική ουσία και μερικά σημαντικά έλαια με άρωμα λεμονιού που μπορούν να προσφέρουν μυρωδιά και αντιβακτηριακές ιδιότητες στο τελικό προϊόν που θέλουμε να αναπτύξουμε. Το ρόδι προσφέρει επίσης αντιβακτηριακά πρόσθετα και μια ευρεία χρωματική γκάμα, από κόκκινο μέχρι μπλε, ανάλογα με τη χημική διαδικασία που χρησιμοποιούμε στο εργαστήριο. Το μπρόκολο δίνει μια πράσινη φυσική χρωστική ουσία, που είναι οπτικά εντυπωσιακή. Και τα τσόφλια αμυγδάλου όταν αναμιχθούν με βιοπλαστικό, δίνουν υφή και όψη όμοιες με του ξύλου», επισημαίνει η Μαρία Ντελ Κάρμεν Γκαρίγκος Σέλβα, χημικός στο Πανεπιστήμιο του Αλικάντε.
Μετατρέποντας το βιοπλαστικό και τα φυσικά πρόσθετα σε εξαρτήματα αυτοκινήτου
Η μηχανική διαδικασία εξώθησης μετατρέπει το βιοπλαστικό και τα φυσικά πρόσθετα, αρχικά σε κλωστή και μετά σε κόκκους που μπορεί να χρησιμοποιηθούν σε τρισδιάστατες εκτυπώσεις εξαρτημάτων αυτοκινήτου. Η Λιντία Γκαρσία Κουίλερ, μηχανικός βιομηχανικού σχεδιασμού στο Κέντρο Τεχνολογίας AITIIP μας εξηγεί πώς λειτουργεί:
«Όταν θέλουμε να αναπτύξουμε ένα νέο υλικό ή να βελτιώσουμε τις συγκεκριμένες ιδιότητες των δεδομένων εξαρτημάτων ή όταν χρειάζεται να προσθέσουμε προϊόντα για να δημιουργήσουμε νέα μίγματα, χρησιμοποιούμε το μηχάνημα που ονομάζεται εξωθητήρας πλαστικού. Εκεί αναμιγνύουμε όλα τα βιοπλαστικά και μετά τα λιώνουμε. Βάζουμε στη συνέχεια τα πρόσθετα που δημιουργούν το χρώμα, το άρωμα ή την αντιβακτηριακή ιδιότητα. Βιοπλαστικά και πρόσθετα αναμιγνύονται εντός του άξονα της μηχανής, που διαθέτει ένα είδος μικρών χώρων όπου όλα τα υλικά λιώνουν και γίνονται ένα.
Στο τέλος αποκτούμε μια κλωστή που πλένεται με νερό ώστε να στερεοποιηθεί. Γίνεται σκληρή και μετά την κόβουμε σε μικρά κομμάτια, σε κόκκους. Όταν έχουμε αυτούς τους κόκκους, περνάμε στο δεύτερο στάδιο της διαδικασίας, την ελικοειδή κατασκευή. Με αυτήν μπορούμε να δημιουργήσουμε μια άλλη κλωστή που έχει τις συγκεκριμένες, προκαθορισμένες ιδιότητες που θέλουμε: τις διαστάσεις, την ανθεκτικότητα, την αντοχή, για το δέσιμο, έτσι ώστε να είναι έτοιμη για την επόμενη χρήση της στην τρισδιάστατη εκτύπωση».